دل بی رحم

           

دل بــه دلم کــه نـدادی

پــآ بـــه پــآیـم کـــه نـیـامـدی

دسـت در دسـتـم کــــه نـگـذاشـتـــی

سر بـــه سـرم دیـگـر نـگـذار کـــه قـولـش را بــه بـیـابـان داده ام ...

مــرور می کـنـم خاطراتـمـــان را 

امـــــا مــگر ...

کـپـــی برابــر اَصـــل می شـــــود ؟!

خــــــدایـــا ...!

امروز را مهمـانــم باش ...

به یــک فــنــجـان قــهــوه ی تــلــخ

وقتــش رسیده طـعــمِ دنـیـایـت را بـدانی !...

وقتی دلتنگ باشی

همـه آرامـش یـک سـاحـل را هـم بـه تـو بـدهـنـد

بـاز هـم دل تـو بـارانـیسـت

خـیـس تـر از دریا

خــراب تــر از مــوجــهـا  ...

تـاثـیـرگـذارتـریـن قـانـون زنـدگـی مـن ،

قـانـون { که نـبـایـد } بـود !

عـاشـقِ کسـی شـدم ؛ کـه نبـایـد !

دستـان یـخ زده ام ، دستـان تـبـدار اویـی را طـلب کـرد ؛ کـه نـبـایـد !

دلـم بـودن آنـی را خـواست ؛ کـه نـبـایـد !

اشک هـایـم بـه یـاد کسـی سـرازیـر شـدنـد ؛ کـه نـبـایـد !

میـدانـم . . . ایـراد از مـن بـود

کـاش میـشـد ایـن روزهـا ، کـمـی مــُرد !