☂☃❤دنیای زیبای قاصدک ها❤☃☂
::::::::: چرا بگیم فرار مغزها بگیم فرار غمها ، بگیمو بخندیمو شادی کنیم متفاوت باشیم کنار هم خوش باشیم☂☃❤دنیای زیبای قاصدک ها❤☃☂
::::::::: چرا بگیم فرار مغزها بگیم فرار غمها ، بگیمو بخندیمو شادی کنیم متفاوت باشیم کنار هم خوش باشیم
قاصدک
هان ! چه خبر آوردی ؟
از کجا ؟ .. وز که خبر آوردی ؟
خوش خبر باشی .. اما ، اما ؛
گرد بام و در من
- بی ثمر می گردی !
انتظار خبری نیست مرا .
- نه ز یاری ، نه ز دیار و دیاری ، باری !
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس ،
برو آنجا که تو را منتظرند ،
قاصدک !
در دل من ، همه کورند و کرند !
دست بردار ازین در وطن خویش غریب ..
قاصد تجربه های همه تلخ ؛
با دلم می گوید :
که دروغی تو ، دروغ ..
که فریبی تو ، فریب ..
قاصدک ! هان ! ولی ... آخر ... ای وای !
راستی ؛ آیا رفتی با باد ؟
با توام ، آی ! کجا رفتی ؟ آی !
راستی ؛ آیا جایی خبری هست هنوز ؟
مانده خاکستر گرمی ، جایی ؟!
- در اجاقی - طمع شعله نمی بندم - خردک شرری هست هنوز ؟!
قاصدک !
ابرهای همه عالم شب و روز ،
در دلم می گریند.
قلب شیشه ای
شیشه ای می شکند
یک نفر می پرسد..؟
.چرا شیشه شکست!!؟
مادری می گوید...
شاید
این رفع بلاست یک نفر زمزمه کرد
...باد سرد وحشی مثل یک کودک شیطان آمد
شیشه ای
پنجره را زود شکست.
کاش امشب که دلم مثل آن شیشه ی مغرورشکست
عابری خنده کنان می آمد...
تکه ای ازآن را بر می داشت.
..مرحمی بر دل تنگم می شد...
اما امشب دیدم...
هیچ کس هیچ
نگفت، قصه ام را نشنید...
از خودم می پرسم؟
آیا ارزش قلب من از شیشه ی پنجره هم
کمتر است؟؟؟
واژه رفتن
روی قبرم بنویسید کبوتر شد و رفت
زیر باران غزلی خواند ، دلش تر شد و رفت
چه تفاوت که چه خورده است غم دل یا سم
آنقدر غرق جنون بود که پر پر شد و رفت
روز میلاد ، همان روز که عاشق شده بود
مرگ با لحظه ی میلاد برابر شد و رفت
او کسی بود که از غرق شدن می ترسید
عاقبت روی تن ابر شناور شد و رفت
هر غروب از دل خورشید گذر خواهد کرد
واژه خسته ُکه یک روزو کبوتر شدو رفت
چاره ای نیست
این بار آخرم بود.دیگر دوباره ای نیست
دنبال من مگردید.قلبم اجاره ای نیست
تازه رسیدم از راه.حال سفر ندارم
باید دوباره کوچید.انگار چار های نیست
این جاده های خاکی.انگار قد گشیدند
ای شانه های زخمی.راه کناره ای نیست
دستم به دامن تو.ای کور سوی فانوس
در آسمان این شب. حتی ستاره ای نیست
این آسمان شکسته.ماندن ندارد اینجا
حالا زمان کوچ است.حرفی.اشاره ای نیست
دیگر گناه و تقصیر.علت نمی شناسد
انسان خسته حتی.این بار کاره ای نیست
سکوت
وقتی بغضم شکسته شد
و نفس هایم......
غرق شد در اندوه و بی تابی
فقط سکوت با من بود
گاهگاهی که تنم
خسته ار لحظه ها......
به سوی تلخ ترین مرداب زندگی کشیده می شود
شبهایی که بالشتم.....
خیس می شد از اشک شبانه و حسرت
فقط سکوت با من بود
دیری است.......
که با درد خود هم آشیان شده ام
وهنوز,........
سکوت با من است
کاش به جای تو......
بر سکوت عاشق بودم
اشک من
تا به کی....
اشک من.
مقیم آبادیه پائیزی؟.....
درگذر.......
ازدره های مه گرفته روزگار.
لهجه تند باران پائیز.
درچشم من....
جز شوقی بی عطش نیست...حتی!
در وسعت نا پایداری شب بی فرجام...زمزمه باد بی رحم!
در گوش من.......
اما؟
در فصلی که مرگ به تاراج خواهد برد..
اشک من.
می خواهی برای کدامین درد از هزاران دردم مرهم باشی..
گنجشگک
گنجشگکی به سینه لانه کرده است
نازک دل است.........
گریه بسیار میکند.
پر می کشد,ز سینه من.........
هر سپیده دم.
با شهر خیال..........
تا اوج آسمان.
پر می کشد به افق های دور دست.
تا مرز نا کجا..........
تا شهر عاطفه.
آن سوی آرزو........
انجا که گربه نیست...
آری انجا که گربه نیست.......
نگاه گنگ
من در آستان چشمان تو
دلم را و تمام دلم را باختم
بی آن که بدانی و چه حقیرانه و مبهوت
به چشمانت خیره شدم که شاید...
راز نگاه گنگم را بفهمی
اما افسوس......
حالا که گاه گاهی
فرسنگها از من دور میشوی
چه ملتمسانه
مردنم را آرزو می کنم
من و شب
امشب درون زندکی
احساس کردم هیچم
تنها و بی کس و اواره
با یک دنیا بود و نبود
این منم که دنیا را ترک خواهم کرد
همگان امید به زندگی دارند
همانها بر پی سرنوشتند
به چه امید به چه خیال و به آرزو
در جهان هستی زندگی می کنند
ای کاش تنها بودم
ای کاش روحی درون جسم من نبود
ای کاش جسمم می دانست
که دیگر احساسی ندارد
هیچم را با هیچم
تقسیم کردم
منم را با منم همراه کردم
و با چشمهای اشک آلود
این واژه را تکرار میکنم
ای کاش نبودم
ای کاش در نقش وحید نبودم
وحیدی با یک دنیا خاطره
وحیدی با یک دنیا آرزو
و وحیدی چون وحید
وقتی به دنیا آمدم می دانستند
که در چنین روزهای این گونه میشوم
میدانستند وحید میشوم
چون معنای وحید یعنی تنها
از این به بعد نخواهم گفت که تنهایم
بلکه می گویم وحیدم
تا بدانند و بدانم وحیدم
چنین شبهای وقتی وحید می شوم
چنین شبهای وقتی بر رو به روی
ایئنه می ایستم و به چهره خود می نگرم
به حال خود و به حال چهره پر از نقش و نگار غمگینم
می نگرم اه و فغان سر میدهم گریه می کنم
همین حالا نیز قطره اشکی بر همین برگه چکید
ای اشک تو چه می خواهی تو چه می جویی
تو چرا خود را اسیر من کرده ای
می دانم چه بر تو می گذرد
می دانم اسارت سخت است
تو بر چشمان من اسیر و من دردنیا
چرا برای یک بار هم که شده
ای دلم لذت شادی را نچشیده ای
همانند من که شادی را فراموش کرده ام
ای افکارم چرا برای یک بار هم که شده
فقط برای یک بار هم که شده
به دستانم اجازه نمی دهی از شادی ترانه بنویسند
ای دستهای خسته و رنج کشیده من چرا؟
چرا بر دفتر رویایی من
ترانه آزادی و شادی نمی سرایی؟
ای کاش آزادی من با مرگ من آغاز شود
ای کاش.......ای کاش
گاهی
گاهی مثل ابر بارون
گاهی آسمون صافی
گاهی مثل برکه ساکت
گاهی یک دریا خروشی
گاهی زردی مثل پاییز
گاهی سبزیی بهاری
گاهی آبی مثل دریا
گاهی مثل شب سیاهی
گاهی چون نسیم دل انگیز
گاهی طوفان بلایی
چشمان خیس..دیدار نیست
و چه ارام که باز منو تنهایی آغازی دیگر باز کردیم
و چه غمگین لحظه بستن چشمانم
و چه گنگ و بی مفهوم باز کردن چشمانم در اتاقی سفید
چه سودایی..و چه خوابی و چه لحظه تلخی
روپوش سفیدان که به بختو اقبال من حمله ور شدند
و دست چپی که توانایی گرفتن یقه انها را نداشت
و تنهایی که تکیه بر دیوار زده بود و با نگاهش دل گرمی میداد
و نگاه اشکاهای کسی که خطابش میکردم خواهر
رو به چشمانش با نگاهم گفتم چشمان خیس
بگذار خوب نگاهت کنم که دگر فردایی نیست
ارام ارام چشمانم رو به تاریکی رفتند اماده برای خواب عمیق
نیم نگاهی می انداختم و خوابو ...و خوابو...و خواب
درد برایم بی مفهوم بود
اشکهایم از درد نبود
درد من اخر درد بی درمان نبود
وقتی که من در بستر درد بودم ان لحظه که وقت دیدار نبود
ولی در ان لحظه چیری بود برای من بالا تر از سر نوشت
چیری فراتر از بهشت
چیزی که همیشه به ان لبخند میزدم
چیزی که همیشه صدایش را میشنوم
و چیزی که همیشه حس میشود؟
آری تنهایی و تنهایی و تنهایی
بیاید کمی دیگران را حس کنیم
خزخز صدای مردی که نفسش بسته به یک پیچ است
صدای ضربان قلب کودکی که در بهشت زندگی میکند
صدای گریه مادری که روی سر فرزند خود زمزمه میکرد
یا مَنْ اِسْمُهُ دَوآءٌ وَ ذِکْرُهُ شِفآءٌ یا مَنْ یَجْعَلُ الشِّفاءَ فیما یَشاءُ
وای که چه شبهایی
وای از روپوش سفیدان که ناله ذکر مادران را با صدای خنده میبردن
به سوال
صدایم قدرت پاسخ نداشت
یک نگاهم اشکی از هم زادانم می ریخت و..
ونگاه دیگرم از خشمی پر
و من در انتظار..............
مجنون
یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه ی لیلا نشست
عشق آن شب مست مستش کرده بود
گفت یارب از چه خارم کرده ای؟
بر صلیب عشق دارم کرده ای؟
خسته ام زین عشق دل خونم نکن
من که مجنونم،تو مجنونم نکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو،من نیستم
گفت : ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پیدا و پنهانت منم
سالها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی
عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق یکجا باختم
کردمت آواره ی صحرا نشد
گفتم عاقل می شوی اما نشد
سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا بر نیامد از لبت
روز و شب او را صدا کردی ولی
دیدم امشب با منی گفتم بلی
مطمئن بودم به من سر میزنی
در حریم خانه ام در میزنی
حال این لیلا که خارت کرده بود
درس عشقش بی قرارت کرده بود
مرد راهش باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم
قصه ی عشق
قصه ی عشقی که میگم،عشق لیلای مجنونه
با یه روایت دیگه لیلی جای مجنونه
مجنون سر عقل اومده،شده آقای این خونه
تعصب و یه دندگیش کرده لیلی رو دیوونه
اما لیلی بی مجنونش دق میکنه می میره
با یه اخم کوچیک اون دلش ماتم میگیره
میگه باید بسازه و این مثله یه دستوره
همین یه راه مونده واسش چون عاشقه مجبوره
عاقبت لیلیه ما مثه گلهای گلخونه
تو قاب سرد و شیشه ای پژمرده و دلخونه
حکایت عشق اونا مثه برف زمستونه
اومدنش خیلی قشنگ،آب کردنش آسونه
قلب تو خالی از عشقو بی روحو سوتو کوره
عاشق کشی مرامته،نگات سرده و مغروره
عشقو ببین توی چشاش از کینه ی تو دوره
یه کاری کن توهم براش چرا عاشقیتم زوره؟
زوره،عشقه تو زوره،احساس همیشه کوره
هر جا خودخواهی باشه،انصاف از اونجا دوره!
بزن باران
بزن باران بهاری کن فضا را
بزن باران و تر کن قصه ها را
بزن باران که از عهد اساطیر
کسی خواب زمین را کرده تعبیر
بشارت داده این آغاز راه است
نباریدن دلیل یک گناه است
بزن باران به سقف دل که خون است
کمی آنسوتر از مرز جنون است
بزن باران که گویی در کویرم
به زنجیر سکوت خود اسیرم
بزن باران سکوتم را به هم زن
و فردا را به کام ما رقم زن
بزن باران به شعرم تا نمیرد
در آغوش طبیعت جان بگیرد
بزن باران،بزن بر پیکر شب
بر ایمانی که می سوزد در این تب
به روی شانه های خسته ی درد
به فصل واژه های تلخ این مرد
بزن باران یقین دارم صبوری
و شاید قاصدی از فصل نوری
بزن باران،بزن عاشق ترم کن
مرا تا بی نهایت باورم کن