مِی بده از لبت ، مَستم کن از کامَت ، از جام چشمانت

مِی بده از لبت ، تا چو پروانه دورت بگردم ، بسوزم در آتش
بوسهء آتشینِ زن که تسکین دهد رنج و دردم

شاید امشب که رفتم ز پیشت بمیرم دگر برنگردم