دلم گرفته قد دنیا نه هم صحبتی دارم نه هم زبونی
تنها و غریب در اتاق نشسته ام با تکرار یه آهنگ غمگین
دارم دق میکنم دیگه تحمل ندارم خسته شدم کم اورده ام
حرفهایی در سینه دارم اما با که گویم من که کسی رو ندارم
هوای دلم خیلی گرفته شاید ابریست
دوست دارم فریاد بکشم داد بزنم جیغ بکشم اشک بریزم
اما این بغض لعنتی چرا وا نمیشه
از این موی سیاه و چهرهء جوانم گمان نبر که پیر نیستم
قلب من خالیست اما دلم از تنهایی گرفته
این روزها صبح تا شب بیدارم خواب ندارم
اشتهایی ندارم و میدونم که عاشق نیستم
فقط یک هم صحبت یک هم زبان
یکی که باهاش حرف بزنم میخواهم
دلم گرفته ای خدا دیگه ایمانی برایم نمونده
چرا هر کجا که میروم کسی مرا نمی بیند
چرا کسی مرا دوست نداره
چرا تنهاترین تنها شدم
دیگه فکر می کنم تو هم منو نمی بینی
شاید هم من اصلا نیستم
گاهی به خودم میگویم : شاید دروغی بیش نیستی