هراس

گریه هام کوه صبور و می شکنه ،  گریه ی مرد غرورو می شکنه
 می دونم از منو دل ، دل می کنی ، وای می دونم
 دیگه شب ها غزلای کوچه باغی می خونم
 وای می دونم ، غم می مونه ، من می مونم
 گریه هام کوه صبور و می شکنه ،  گریه ی مرد غرورو می شکنه

 رنگ تنهایی دل ، بی تو همرنگ هراس
 هیزم دورخ من ، بی تو نیلوفر و یاس
 دیگه با من به بهار ، نه شکفتن نه غرور
 می میره قوی سفید ، روی دریاچه ی دور
 گریه هام کوه صبور و می شکنه ، گریه ی مرد غرورو می شکنه

 می دونم مثل شهاب ، تو یه شب پر می زنی
 با گریزت به دلم ، زخم خنجر می زنی
 دیگه در غربت شب ، صدای گریه می یاد
 یه طرف گریه ی من ، یه طرف ناله ی باد
 گریه هام کوه صبور و می شکنه ،  گریه ی مرد غرورو می شکنه

چشمهای تو

من نگاهتو می خواستم  که قشنگ ترین غزل بود 
صحبت از فاجعه ی عشق با من از روز ازل بود
من یه عاشق غریبم با دلی خون و شکسته
 اشک من اشک غروبه رو تن پیچک خسته

                    آخ که چشمات چه قشنگ بود با غزل های نگاهت
                    آب می شد دلی که سنگ بود
                    آخ که چشمات چه قشنگ بود

                                  چه قشنگ بود حرف چشمات  با نگاه عاشق من
                                  کاش می موند همیشه باقی لحظه های با تو بودن
                                 دیگه بی تو همیشه فکر رفتن رو دارم
                                 اگه امروز بمونم واسه فردا چی دارم
                                 پس چرا باید بمونم من که تو سینه یه آهم
                                 پس چرا باید بمونم من که تو رنگا سیاهم

                                                           حالا من خسته از این راه می کَنم قلبمو از جا
                                                           شاید این قصه ی کوتاه سهم من بوده تو دنیا

یوسف کنعان

                                                یوسفم بستم دگر بار سفر ، یوسفم کنعان نمیخواهم دگر
                                                بر ذلیخایی دگر دل داده ام ، از هوای عشق تو افتاده ام
                                                از هوای عشق تو افتاده ام

در دل افسانه ها جانانه ام را یافتم ، آتشی بودم من و پروانه ام را یافتم
ای که از ما دل بریدی و به دنیا باختی ، رفتی و با رفتنت دنیای ما را ساختی
ای خدای دل ببین اکنون به کفر افتاده ام ، من ذلیخایی دگر را در دلم جا داده ام
با من عاشق تو بد کردی ز یادم میرود ، من دعا کردم خدا هم از گناهت بگذرد
من دعا کردم خدا هم از گناهت بگذرد

                                               میروم در قعر چاهی من سفر ، تا نماند از من یوسف خبر
                                               من به عشق روشنایی می روم ، من بدنبال رهایی میروم
                                               من بدنبال رهایی میروم

تو هنوز اندر غم و اندر خم یک کوچه ای
من هزاران کوره راه و راه را طی کرده ام
از حقیقت می گریزی و زمن بیگانه ای
من بدنبال حقیقیت چاه را طی کرده ام
آنقدر آسان نبود گر تو حقیقیت داشتی
عاشقی بودم من و دیوانه ام پنداشتی
یوسفم من عاقبت از عشق کنعان سوختم
زندگی دادم بسی تا درس عشق آموختم

یک شبه

با یاد عزیزانم ، این قوم پریشانم
با زخم تن و جانم ، می آیم و گریانم
از خانه ویرانم ، با حسرت پنهانم
می آیم و میدانم ، من یک شبه مهمانم
گر یوسف تردیدی ، در حسرت کنعانم
گر هم نفس یعقوب ، آن پیر پریشانم
تا من همه پیراهن ، بر زخم دو چشمانم
در دایره ی حسرت ، میچرخم و میخوانم
من یک شبه مهمانم
                                                                   ای هم نفست خورشید ، در ظلمت این تبعید
                                                                   ای مرحم تو امید ، بر زخم تن و جانم
                                                                   ای دست تو آسایش ، ای پاسخ هر خواهش
                                                                   تو ساحل آرامش ، من موج پریشانم
                                                                   آهنگ سفر کردم ، رو سوی تو آوردم
                                                                   اما دل من آنجاست ، در جمع عزیزانم

بر من تو ببخش ای یار ، ای بخشش تو بسیار
شاید دگر این دیدار ، هرگز نشود تکرار
آهنگ سفر کردم ، رو سوی تو آوردم
اما دل من آنجاست ، در جمع عزیزانم

آمـــدی

آمدی ای نازنین رفته ام باز آمدی
بار دیگر با دل بیگانه دم ساز آمدی
بعد تو مشت فریب کنج قفس ماند از دلم

               ای پرستویی که با این شوق بی پرواز آمدی
               رفتی و من ماندم و تنهایی و پایان عشق
               بعد عمری عشق من بهتر از آغاز آمدی

آه ای تمام هستی من ...

                رفتی و تنهای تنهام ، مردم از بی همزبانی
                رفتی و بعد تو من ، همچنان خاکستری
                مانده بعد از کاروانی ، بعد آن فرزانه گی ها

                             گمشدم در بی نشانی ، آمدم من کوه به کو
                             خسته و بی آرزو ، همچنان بوی خزانی
                             آمدی تا آنکه باشی با من ، بعد عمری تک ها

                                            چشم تو همچون ستاره تا رفت ، در سکوت شبها
                                            ای که بودی سایه من عمری ، در شب مستی ها
                                            تا ابد باید بمانی با من ، بعد از این در دنیا

زنگ دلم

من سکوت مبهم یه خواهشم ، بنده فلسفه نوازشم
تو تمومی سرود بودنی ، لحظه خدایی سرودنی
آشنای بهترین ترانه ها ، قهرمان قصه و فسانه ها
خیلی وقته دوباره تنگ دلم ، تشنه شنیدن زنگ دلم
تا بپیچه توی گوش من صدات ، صدای قشنگ و خوب خندهات
آره سخته می دونم جدایی ها ، قصه غصه آشنایی ها
اما می دونم یه روز می بینمت ، از درخت غصه ها می چینمت
شاخ دیو سر راهو می شکنم ، پهلوون قصه های تو منم

اشک

                                                                    اشکم ولی به پای عزیزان چکیده ام
                                                                      خارم ولی به سایه گل آرمیده ام
                                                                   با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق
                                                               همچون بنفشه سر به گریبان کشیده ام
                                                                   چون خاک در هوای تو از پا فتاده ام
                                                                 چون اشک در قفای تو با سر دویده ام

       من جلوه شباب ندیدم به عمر خویش
          از دیگران حدیث جوانی شنیده ام
          از جام عافیت می نابی نخورده ام
          وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده ام

                                                                         موی سپید را فلکم رایگان نداد
                                                                       این رشته را به نقد جوانی خریده ام
                                                                        ای سرو پای بسته به آزادگی مناز
                                                                        آزاده من که از همه عالم بریده ام

        گر می گریزم از نظر مردمان رهی
         عیبم مکن آهوی مردم ندیده ام

عشق من

آمدم تا عاشقانه در کنار تو بمانم تا برای تو بمیرم، مهربان من
آمدم ای نازنینم تا به جبران گذشته سر ز پایت بر نگیرم، همزبان من
آمدم تا آنکه باشم تکیه گاه خستگی هات، ای گل نیلوفر من

                تا سحرگاهان بپیچد عطر گرم بازوانت در حریم بستر من، مهربان من
                   در دو چشم من نگاه کن تو منو از من جدا کن با محبت آشنا کن
                   ترک آن افسانه ها کن مهربانی را صدا کن این تو و من را رها کن

                        نـازنـینـم، منـو از نـو بنـا کـن

                                                     بر دو چشمان تو سوگند در تمام ملک هستی
                                                    اولین عشقم تو بودی آخرین عشقم تو هستی
                                                       سر زده همچون ستاره در شب تنهایی من

  همچو باران بهاری تن کشیدی روزگاری، در حریم شوره زاری
            در قلب سردم زد جوانه، گلهای خود روی ترانه
شیرین ترین افسانه ها پر شد ز ما در خانه ها، قصه های عاشقانه

                              می ماند از ما این ترانه بر روی لبها جاودانه
               در قحطی عشق و وفا از عشق ما باشد نشانه بعد ما در این زمانه

خاطره

به دلم افتاده امشب که به یاد من نشستی

پلک تو سنگین خوابه اما چشماتو نبستی

به دلم افتاده امشب که دلت هوامو کرده

میون خاطره هامون داره دنبالم می گرده

همه خاطره ها رو دوره کن مثل من امشب

تو به خواب من ، تنها نازنین سر بزن امشب

شبا هرشب یه دل سیر ، خالی از بغض تو میشم

عکستو بغل می گیرم ، آخ که جات خالیه پیشم

دست من نیست اگه دستم همش از تو می نویسه

اگه دلتنگم و چشمم هرشب از یاد تو خیسه

گمشده

                                                   عاشقم اما دلم خالیست ، صورتم تصویر تنهاییست
                                                     تونگاه سرد و خاموشم ، خیمه ابرای بارانیست
                                                 من کیم این خسته ی تنها ، خالی از مهر خودم حتی
                                                  من به دنبال گل و شبنم ، گمشده در سره این دنیا
                                                      عاشقم کن با نگاهت ، خسته شد دل بیقراره
                                                    تن من سرد و تکیده ست ، عاشق دستای داغه
 

از اون گنج و از اون رویا ، برامون مونده یک سکه

از اون دریای نا آرام ، برامون مونده یک چکه
بیا تا قطره ی بارون برای برکه ها باشیم
بیا آرامش بعد از صدای گریه ها باشیم

برای با تو بودنم

برای با تو بودنم ، یه راهی پیدا می کنم
موهاتو می بافی ببین ، دونه دونه وا می کنم
من مگه می ذارم بری ، که دنیا رنگ غم بشه
یخ می زنه دستام اگه ، گرمی دستات کم بشه
 

                              من مگه می ذارم بری ، برای چی دلواپسی

                          یه جا تو قلبم داری که ، نمی دمش به هیچ کسی
                            اونقده عاشقت شدم ، همه حسادت می کنن
                             به من دیوونه دارن ، یه شهر عادت می کنن
                             کی گفته دوسِت ندارم ، این حرفا رو باور نکن 

                             خسته م ، پریشونم ، بدم ،حال منو بدتر نکن

 
                                                            این آخرین تلاشمه ، این آخرین فرصت ماست
                                                                اتاق خاطراتمو ، پر می کنم از عطر یاس
                                                                 این زندگی بدونِ تو ،ادامه هم داره مگه
                                                               حتی بخوام باور کنم ،عطر تو می ذاره مگه

بــه اجـبـار

چه لحظه ی درد آوریه وقتی میپرسه خوبی ؟

اشک تو چشمات جمع میشه ...!!!

5 خط تایپ میکنی

ولی بجای enter همه رو پاک میکنی

و به اجبار مینویسی:

خوبم مرسی . توخوبی ... ؟

تنهایی

 لعنت به این تنهایی دلم برات تنگ شده....

   کاش بودی تا دلم تنها نبود تا اسیر غصه ی فردا نبود....

کاش بودی تا فقط باور کنی بی تو هرگز زندگی زیبا نبود....

طاقت بیار رفیق ...

عادت کردم هی میرم روبروی آینه می ایستم

دست میذارم رو شونه ی خودم

و تو آینه به خودم نگاه میکنم و میگم :

طاقت بیار رفیق ...

دلتنگی ها

گلوی آدم را باید گاهی بتراشند

تا برای دلتنگی های تازه جا باز شود.

دلتنگی هایی که جایشان نه در دل که در گلوی آدم است

دلتنگی هایی که می توانند آدم را خفه کنند. . .