عاشق

کاش بدونم از کدوم جاده میای ، تا دو تا دستامو دروازه کنم
گریه هامو سر بدم رو دامنت روی سینت نفسی تازه کنم
کاش بدونم از کدوم جاده میای تا بشینم لحظه‌ها به انتظار
دوتا چشمام فانوس جاده بشن تا ببینی‌ جاده‌ها رو در شب تار

              عشق من بیا که اینجا بی‌ تو موندن نداره ، بیا تا غصه بمیره منو آروم بذاره
                 زندگی‌ بی‌ تو یه زندونه برام ، کاش بدونی عمر من مثل یه مهمونه برام
                        کاش بدونم از کدوم جاده میای ، تا بشینم لحظه‌ها به انتظار
                      دوتا چشمام فانوس جاده بشن ، تا ببینی‌ جاده‌ها رو در شب تار

                                           کاش بیای تا با صدای قلب تو ، جون بگیرم عمر رو اندازه کنم
                                               از دلم غصه رو بیرون بریزم ، با یه بوسه نفسی تازه کنم
                                            

فریب

از فریب بی شمار زندگی ، آخ که باختم در قمار زندگی     
ذره ذره ، قطعه قطعه ، سکه سکه ، زندگیمو دادم از کف تکه تکه    
توی خواب بی خیالی ، غوطه خوردم دست آخر ، هستی باختم
هر چی داشتم ، هر چی کاشتم ، هر چی گفتم ، بی خبر در مستی باختم

                                                   آرزویی مانده در سر ، آرزوی یک قمار تلخ دیگر
                                                   با تمام خستگی ها ، می نشینم تا ببازم برگ آخر
                         

گذشته ها

با توام مسافر شهر غریب ، تویی که غربتمو خوب می دونی
می دونم تو بهتر از هر غریبه ، غم دوری رو تو چشمام می خونی
می دونی که آرزوم رسیدنه ، رفتن و دوباره ایرون دیدنه
شبا وقتی که می خوام چشمامو رو هم بزارم ، برم وغربتمو تو رویاهام جا بزارم
مگه میشه خواب ایرونو ندید ، شبای قشنگ تهرونو ندید
اما افسوس داره بغضم می گیره ، دلم از غربت موندن می میره
آخه سخته خیلی سخته ، می دونی گذشته هامون بمیرن

خواب نما

 تویی که اومده بودی از همیشه
  روی بیگانه نداری ، گفتم این اومده خویشه
  رمز و راز زندگیمو هر چی بود خوندم و خوندم
 هر چی داشتم و نداشتم زیر سقف تو نشوندم
من با نبض تو زمان عمرمو اندازه کردم
در قلبمو برای غم تو دروازه کردم 

تویی که چشم تو آورد مونسی واسه یه دلتنگ  
شب و روز خالی من نشه تکرار یه آونگ
اومدی که زیر یک سقف بهترین جفتو بسازی
هر چی داری و نداری توی این قصه ببازی
من ساده باورم شد ، که تو بن بست تویی راهم
همه شعرامو تو دیدم ، پیش شعرام روسیاهم 

بگو عاشقی توی قعر پیله ی سادگی پوسید
بگو مرد ساده ای بود ، تکیه داد به پشتی باد
عشقو سنگواره ندید و به نماز آینه ایستاد
بنویس تو قصه نامه ت شاعری با تو درخشید
از تو بود و به تو آخر نفس شعرشو بخشید

جنوبی

تو مث غروب ده ساده و ساکت و غریبی
مثل بارون پر نعمت ، مثل راهب نجیبی
من دل خسته ی عاشق به تو لبریز نیازم
تو برام بمون تا من ، خونمو تو دهت بسازم
تو پر از خواستنی هستی ، مثل ده دیدنی هستی
تو برام قشنگ ترینی ، تو پناه آخرینی
                                                            من و تو رابطمون مثل هوا با تن برگه
                                                            تنامون عاشق موسیقی بارون و تگرگه
                                                            تو و من یه همصدای عاشقیم ، اجنبی نیستیم
                                                            ترس بی تو زنده بودن برا من وحشت مرگه
                                                           
اهل هر مذهب و مسلکی مرامت خوبه
تو اصالتت سجل نخل سرسبز جنوبه
برگ شمشادی و بوت ، عطر گل محمدی
آرزوم موندن با تو ، همه ی صبح و غروبه

افسانه هستی

گذشت افسانه ی این عمر کوتاه ، نشد کس از دل تنگ من آگاه
تو را همراه می دانستم افسوس ، تو هم بودی رفیق نیمه ی راه
تا دیار نیستی راهی نمانده  ، در سرای سینه جز آهی نمانده
حاصلی از عمر کوتاهی نمانده

                 به دریای طوفانی زندگانی ، شکسته چرا زورق مهربانی
                 در این شهر سر تا به دامن خموشی ، بیا مردم از دوری مهربانی
                 خدایا فراموشیم ده ، لب بسته خاموشیم ده
                 چه حاصل ز هشیاری دل ، تو مستی تو مدهوشیم ده

                                  خدایا چه می شد که دستی ، ز من این محبت بگیرد
                                  دل با همه مهربونم ، در این سینه روزی بمیرد
                                 

شناسنامه

                                                                  منم و یک شناسنامه یک شناسنامه کهنه
                                                                  یک چندتا کاغذ پاره پای اسم بی ستاره
                                                                  همینه مدرک بودن یک اسم خالی و تنها
                                                                  بعد عمری خونه ساختن بشی آواره دنیا
                                                                  منم و تو که مثل من ساده غربت نشینیم
                                                                  توی این جنگل آهن خودتو تنها می بینی

                                ماییم و یادگاری ها چند تا عکس و ساک پاره
                                باز از اوج به صفر رسیدن خنده دار نیست گریه داره

میدونم که کوه غمها رو دلت سنگینی داره
میدونم که غم شهرت تو را آروم نمیذاره
اما هیچ وقت خیلی دیر نیست ما هنوز هم همصداییم
واسه داشنت ایرون دست به دامن خداییم

گل گندم

بوی خاک و بوی نون و بوی گندم ، دوباره پرسه زدن میون مردم
دوباره توپ بازی رفتن ، خدمت سربازی رفتن
دوباره موهارو بافتن ، قصه از مادر شنفتن

چه خوبه با بچه ها تا قله رفتن ، گرد و خاک از صورت آفتاب گرفتن
چه خوبه این آسمونو آبی کردن ، اون روزای برفی رو آفتابی کردن

دوباره تو بار مرمر ، خوندن تهران مصور
مردی بر سر دوراهی ، سالهای بی پناهی
دوباره یه حوض سنگی ، ماهی های رنگی رنگی
از تو اون کلاه فرنگی ، آسمون به اون قشنگی

خاک

اونجا که خاکش خاک خودم بود ، دیدی که راه رسید به بن بست
اونجا که هستم آروم ندارم ، بازم باید بار سفر بست
  عجب چیزایی دادم از دست ، همیشه داغشون به دل هست
خدا جون آی خدا جون
منو انقدر ندوون ، اینجا و اونجا نکشون
باز اگه راهم بشه بن بست ، هستیمو یک جا میدم از دست

خدا جون بسه دیگه ، ما شدیم خسته دیگه  
نذار بپوسیم ، تو شهر غربت
آی خدا جون کاش خونمون ، باز بشه راهش واسمون
به درد غربت ، نکردیم عادت

رفتی و نموندی

اسم تو بوی گل بود ، مثل کلام هر روز ، صبح و سلام هر روز
هوای تازه بودی ، به من که می رسیدی
تو بودی عشق نابم ، سوالم و جوابم ، تعبیر خوب خوابم
آب شدی و پریدی ، خواب مرا ندیدی

          زمین جوانه میشد ، چشمت روانه میشد ، هوا ترانه میشد
          نفس که می کشیدی ، به من که می رسیدی

                  با تو اگر نمی‌شد ، شبی سحر نمی‌شد ، وقت سفر نمی‌شد
                  رفتی و دل بریدی ، نموندی و ندیدی
                  در انتهای دریا ، جزیره بودم اما ، تو از تمام دنیا
                  به داد من رسیدی ، به داد من رسیدی

                              چه قصه‌هایی داشتم ، اگر که می شنیدی ، چه خوابی دیده بودم
                              خواب مرا ندیدی ،از چشم من پریدی

                                           دچار باور شدم  ، به رنگ دیگر شدم ، بد شدی بدتر شدم
                                           پر زدی و پریدی ، پر زدی و پریدی
                                           چه خوابی و خیالی ، چه رویای محالی ، برای فردا داشتم 
                                           نموندی و ندیدی ، نموندی و ندیدی

سفرنامه

                  سفری را کردم آغاز ، که همه خوف و خطر بود
                  هر قدم غم ، هر نفس درد ، قصه ی تلخ سفر بود
                  با تمام خستگی ها ، با همه سختی گذشتم
                 هر چی بود و هر چه دیدم در سفرنامه نوشتم

                                                                     قلمم پاهای خسته ، دفترم طومار جاده
                                                                    راه را می نوشتم خط به خط پای پیاده

                                           نیمه راه اما به زخمه کهنه جاده رسیدم
                                           در شکاف سینه راه به دو راهی تن کشیدم

از سوال و خستگی پر بسته راهم از پس و پیش
مانده در بن بست تقدیر در بلا تکلیفی خویش
از میان این دو راهی ، راه من اکنون کدام است
یاریم کن آه ای عشق ، تا نمیرم من به بن بست

مثل شمع نیمه جون

                                                                       مثل شمع نیمه‌جون ، داره می‌سوزه تنم
                                                                       کسی باور نداره ، این تن خسته منم
                                                                       خیره مونده به افق ، چشم انتظار من
                                                                       هم‌زبون شعله‌هاست ، داد من ، هوار من

                                                     قصه زندگی من ، قصه ماه و پلنگ
                                                     قصه رفتن و موندن ، قصه شیشه و سنگ
                                                     شب به پایان نرسونده ، شعله آخر من
                                                     صبح صادق ندمیده ، روی خاکستر من

                                    شعله از سرم گذشت ، آشنایی نرسید
                                    قطره قطره شد تنم ، در فضای شب چکید
                                    هرچه گفتم نشنید ، کسی جز سایه من
                                    تو که با من می‌میری ، سایه فریادی بزن

                      بی‌صدا سوختم و ساختم ، در دل این شب درد
                      از تنم چیزی نمونده ، غیر خاکستر سرد
                      غیرتم می‌کُشد اما ، روشنی‌بخش شبم
                      می‌رسم به صبح صادق ، با همه تاب و تبم

مثل شمع نیمه جون ، لحظه لحظه جون به لب
داره می‌سوزه تنم ، بی‌صدا در دل شب
اوج التهاب من ، آخرین لحظه شب
پیک صبح شب‌شکن ، می‌رسه خنده به لب
تا شب از پا ننشست ، صبح صادق ندمید
تنم آسوده نشد ، تا به آخر نرسید

بهار من گذشته شاید

                                  چرا تو جلوه ساز این بهار من نمی شوی
                                  چه بوده آن گناه من که یار من نمی شوی
                                  بهار من گذشته شاید

                                                                   شکوفه ی جمال تو ، شکفته در خیال من
                                                                   چرا نمی کنی نظر ، به زردی جمال من
                                                                   بهار من گذشته شاید

تو را چه حاجت نشانه من
تویی که پا نمی نهی به خانه من
چه بهتر آن که نشنوی ترانه من
نه قاصدی که از من آرد ، گهی به سوی تو سلامی
نه رهگذاری از تو آرد ، گهی برای من پیامی
بهار من گذشته شاید

                                                               غمت چو کوهی به شانه ی من
                                                               ولی تو بی غم از غم شبانه ی من
                                                               چو نشنوی فغان عاشقانه ی من
                                                               خدا تو را از من نگیرد ، ندیدم از تو گر چه خیری
                                                               به یاد عمر رفته گریم ، کنون که شمع بزم غیری
                                                               بهار من گذشته شاید

زخم

حس داشتنت یه آن بود ، عمر یک لحظه ی کوتاه
عمر کوتاه یه لبخند ، فرصت یک نفس و آه
اگه صد سال تو رو داشتم ، برام انگار یه نفس بود
با تو آسمون و داشتم ، اگه خونه ام یه قفس بود

                       لحظه های بودنه تو ، اگه زود بود یا اگه دیر
                       معنی یه لحظه می داد ، لحظه ی عبور یک تیر
                      بودنت شروع یک زخم ، از عبور لحظه ها بود
                      زخم دوست داشتنی من ، واسه مرگ بی صدا بود

                                     حس از دست دادن تو ، حس از دست رفتنم بود
                                     لحظه ی سوزش این زخم ، سردی مرگ تو تنم بود
                                     وقت خوب داشتن تو ، هر چی بود زیاد یا کم بود
                                     عمر من بود که تموم شد ، یه نفس بود و یه دم بود

صدای بارون

ای گل آلوده گل من ، ای تن آلوده ی دل پاک
دل تو قبله ی این دل ، تن تو ارزونی خاک

         بوی موهات زیر بارون ، بوی گندم زار نمناک
         بوی شوره زار خیس ، بوی خیس تن خاک

                 جاده های مهربونی ، رگای آبی دستات
                 غم بارون غروب ، ته چشمات تو صدات

                         قلب تو شهر گل یاس ، دست تو بازار خوبی
                         اشک تو بارون روی ، مرمر دیوار خوبی

                                  ای گل آلوده گل من ، ای تن آلوده ی دل پاک
                                  دل تو قبله ی این دل ، تن تو ارزونی خاک

                                           یاد بارون و تن تو ، یاد بارون و تن خاک
                                           بوی گل تو شوره زار ، بوی خیس تن خاک

                                                     همیشه صدای بارون ، صدای پای تو بوده
                                                     همدم تنهایی هام ، قصه های تو بوده

                                                                وقتی که بارون می باره ، تو رو یاد من میاره
                                                                یاد گلبرگای خیست ، روی خاک شوره زاره