« خود سوختگان »

داد درویشــــی از ســـــر تمهیــــــد   

        سـر قلیـــان خـویـش را به مــریــــد

گفت که از دوزخ ای نکــــو کــــــردار    

       قـــدری آتـــش بـــه روی آن بگــــذار

بگـــرفـــت و ببــــــــرد و بــــــــاز آورد    

       عقــــــــد گــوهـــــــــر ز درج راز آورد

گفت کـه در دوزخ هـر چـه گردیـــدم   

        درکــــــــات جحیــــــــم را دیــــــــدم

آتـــــش و هیـــــــزم و ذغـــــال نبود      

     اخگــــــری بهـــــــر اشتعــــــال نبود

هیچ کـس آتشی نمـــی افـــروخت      

     زآتش خویش هر کسی میسوخت

« توبه ها را بشکنید »

توبه ها را بشکنید ، توبه ها را بشکنید

میخانه ها را وا کنید ای بـــاده خـــواران     

    پیمانـه را احیــا کنیـد ای مــل گســاران

باده ساغـر کنیـد ، توبـه ای دیگـر کنیـد      

   خرقه از تن برکنید ، توبه ها را بشکنید

توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران

یادی از آئین مستانی کنید ، مست پنهانی کنید    

     تا سحر پیمانه گردانی کنید ، مست پنهانی کنید

روز و شب معشوقــه بـــازی های عــرفــانی کنید    

     مــست پنهـــــانی کنیــد ، مست پنهــــانی کنید

همچـون خمـــاران توبــه ها را بشکنید

توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران

عاشقان غوغا کنید     

     بــر دل شیـــدا کنید

یک نفس گر میتوان ساغر زدن    

     پس چــرا اندیشـــه فـــردا کنیم

غصه از سر وا کنیم   

       پیمانه را احیا کنیم

ای بی قـراران ، ای بی قـراران

توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران

میخانه ها را وا کنید ای بـــاده خـــواران  

       پیمانـه را احیــا کنیـد ای مــل گســاران

باده ساغـر کنیـد ، توبـه ای دیگـر کنیـد   

      خرقه از تن برکنید ، توبه ها را بشکنید

توبـــه هــا را بشکنیـــد آمــــد بهــــاران

« محتسب و مست »

محتسب مستــی بـــه ره دیــــد و گـریبـــــانش گــــرفت    

مست گفت ای دوست این پیراهن است افسار نیست

گفت مستــی زان سبب افتـــــان و خیـــــزان مــی روی    

     گفت جـــــــرم راه رفتـــــــن نیست ره همــــــوار نیست

گفت می بایــــــد تــــــو را تــا خـــــانه قــــــاضی بـــــرم     

    گفت رو صبـــح آی قـــــاضی نیمـــه شب بیـــدار نیست

گفت تــا داروغــــــه را گـــوئــــیم در مـسجــد بــــــخواب  

       گفت مسجـــد خــــوابـــــگاه مـــــردم بـــــدکــــار نیست

گفت دینــــاری بـــــده پنهــــــان و خــــــود را وا رهـــــان 

        گفت کـــــار شــــــرع کـــــار درهــــــم و دینــــــار نیست

گفت آنقـــــدر مستــی زهــــی از ســر بــر افتادت کلاه  

       گفت در ســــر عقــــل بایــــد بــــی کلاهی عـار نیست

گفت بایــــــد حــــد زننــد هشیـــــــار مـــــردم مست را    

     گفت هشیــاری بیــــار اینجـــا کسـی هوشیــار نیست

« کعبه »

بـه گـرد کعبـه می گـردی پریشان  

       کـه وی خود را در آنجا کرده پنهان

اگــر در کعبــه می گـــردد نمـایـان     

    پس بگرد تا بگردی بگرد تا بگردی

در اینجا باده مینوشی ، در آنجا خرقه می پوشی ، چرا بیهوده میکوشی

در اینجا مـــــردم آزاری ، در آنجا از گنـــــــــــــه آری ، نمی دانم چه پنداری

در اینجــا همـــدم و همسایــــه است در رنــج و بیمــاری

تو آنجا در پی یاری

چــه پنـــداری کجــــا وی از تـــو می خواهـد چنین کــاری

چه پیغــامـــی که جــز بــا یــک زبــــان گفتـــن نمی داند

چه ســلطانی که جــز در خـــانـــه اش خفتــن نمی داند

چه دیداری که جز دینار و درهم از شما سفتن نمی داند

به دنبال چه می گردی که حیرانی

خـرد گم کرده ای شاید نمی دانی

همـــای از جــــان خـــود سیری    

      کـــه خـــامـــوشی نمی گیـــری

لبت را چون لبــــان فرخی دوزند     

     تو را در آتش اندیشه ات سوزند

هــــــــزاران فتنـــــــه انگیـــــــزند    

      تــــو را بـــر سر در میخانه آویزند

« من از جهانی دگرم »

من از جهانی دگرم من از جهانی دگرم             ساقـی از ایـن عالـم واهی رهـایـم کـن

رهـــــایـــــــــم کـــــن

نمـی خواهـــم در ایـــن عــالـم بمـــانم             بیا از این تـن آلوده و غمگین جدایم کـن

جــــدایـــــــــم کـــــن

تـو را اینجـا بـه صدهـا رنگ مـی جوینـد             تــو را بـا حیلــه و نیــرنـگ مـی جـوینــد

تـو را با نیـزه هــا در جنگ مــی جوینـد              تــو را اینجا بـه گرد سنگ مـی جـوینــد

تـو جــــــان مـــــی بخشـــی و اینجـــــا             بـــه فتـــوای تــو می گیرنـد جــان از مــا

نمیدانم کی ام من نمیدانم کی ام من              آدمــم روحـم خـدایـم یــا کــه شیطانـم

تو با خود آشنایم کن

اگــــــــــر روح خـــــداونــــــدی               دمیده در روان آدم و حواست

پس ای مردم خـدا اینجاست               خـدا در قـلب انسان هـاست

بـه خـود آی تــا کـه دریــابــی               خـدا در خـویشتـن پیـداسـت

همـای از دست ایــن عـالـم

پر پرواز خود بگشود و در خورشید و آتش سوخت

خداوندا بسوزانم همایم کن

نمـی خواهـــم در ایـــن عــالـم بمـــانم             بیا از این تـن آلوده و غمگین جدایم کـن

جــــدایـــــــــم کـــــن

مـن از جهانی دگـرم

از تو گذشتن سخته

  از تو گذشتن سخته با تو نبودن درد واسه من

                      زنده بودنم مرگه بدون تو و عشقت واسه من

                                           وجود من ماله تو

قلبت تو هم ماله من

                      عزیزم رفتن تو مرگ منه دست های تو توی دستمه

نگو که باید جدا شیم نبود تو نبود منه

                           بدون تو کم میارم تا پای جون دوستت دارم

اگه تو از من جدا شی امید موندن ندارم

واسه با تو بودن زندگیمو باختم یه کلبه ای ازعشق واسه ی تو ساختم

من عاشق تو بودم عاشق تو هستم درهای دلم رو روی همه بستم من

زندگیم تا الان همش بوده عذاب و بس

یاد گرفتم که برم جلو عصا به دست

حس میکردم که به انتها رسیده طاقت

خودمو رها کردم و زدم به سیمه آخر

فکر میکردم تموم شده دیگه دوره پاکی

وقتی دیدمت فهمیدم تو این کره خاکی

میشه هنوز هم دوست داشت و عشق نمرده

فهمیدم اینو که زندگیم چشم نخورده

من عشق رو با تو میخوام چونکه تو دل بقیه مرد

این دل سادم شکست و بخیه خورد

باید که نور این دلم حالا بتاب رو تو

عوض نمیکنم با غریبه یه تار مو تو

آدم ها دلمو شکستنو اینو یادم دادن

که دیگه خودمو قایم بکونم از عالمو آدم

میخوام بیای چون پناه دل خستم باشی

پس بی تو میدونم زندگیم از هم پاشیدست

رفتن تو مرگ منه دست های تو توی دستمه

نگو که باید جدا شیم نبود تو نبود منه

بدون تو کم میارم تا پای جون دوستت دارم

اگه تو از من جدا شی امید موندن ندارم

من وتو با همه فرق داریم اینو خودت هم میدونی

اگه تو بری میمیرم تو بگو که با من میمونی

دارم از چشات میخونم که حالا منتظر یه مرده

مردی که همه احساساتش منحصر به فرده

همه درد های من توی بغض صدامه آره داستان زندگی همچنان ادامه داره

ولی بسته تک و تنهایی ادامه دادن

میخوام منم بگم تو آسمون یه ستاره دارم

غرور رو میذارم کنار پس بذارتو بگی

که مثل تو پیدا میشه از هزارتا یکی

دل من بدجوری بی تابه به خاطر با تو بودن

تو رو میخوام با تمومه وجود و تارو پودم

میدونی کلی منتظر موندم تا شبی که بهم بگی

از اینجا به بعد تویی واسم شریک زندگی  

امشب میخوای بری بدون من

امشب میخوای بری بدون من

خیسه چشای نیمه جون من

حرفام

نمیشه باورت چیکار کنم خدایا

راحت داری میری که بشکنم

عشقم بذار نگات کنم یه کم

شاید با هم بمونه دستای ما



به جون تو دیگه نفس نمونده واسه من

نرو تو هم دیگه دلم رو نشکن
دلم جلو چشات داره می میره

نگام نکن بذار دلم بمونه روی پاهاش

فقط یه ذره آخه مهربون باش

خدا ببین چه جوری داره میره



آره تو راست میگی که بد شدم

آروم میگی که جون به لب شدم

امشب بمون , اگه بری چیزی درست نمیشه

ساده نمیشه بی خبر بری

عشقم بگو نمیشه بگذری از من

بگو کنارمی همیشه

متن آهنگ بچه از فرزاد فرزین

تو به من احتیاج داری و من خسته ام از تو بفهم

درکم کن ، فکر نکن دست و پات و میبندم

تو خودت مرد باش ترکم کن

دیگه این عشق نیست دیوونه

وقتی قلبت برام نمیلرزه

چشمت و رو به هر دومون وا کن

این یه عادت چقدر می ارزه

هی نگو  با تو من عوض میشم

هی نگو میشه به عشق برگردم

جلو یکی دروغ میبافی

بچه من با تو زندگی کردم

هر دوتامون مثل یک کوه یخی

همه چی بین ما دو تا سرده

به دلت شک نکن عزیز دلم

دیگه اون عشق برنمیگرده

خودتم باورت نمیشه ولی

بی منم میشه قصه رو سر کرد

وقتی عادت کنی به تنهایی

خیلی چیزا رو میشه باور کرد 

متن آهنگ عطر تو از ابی

همین امشب فقط امشب فقط هم بغض من باش

همین امشب فقط مثل خود عاشق شدن باش

در آوار همه آینه هاتکرار من باش

همین امشب کلید قفل این زندون تن باش

رو گلدون رفاقت بریز عطر سخاوت بپاش رنگ طراوت

ای جان جانان ای درد و درمان 

ای سخت و آسان آغاز و پایان

ببار ای ابرکم بر من ببار و تازه تر شو

ببارو قطره قطره نم نمک آزاده تر شو

تو این باغ پر از برگ و پر از خواب ستاره اگه پر میوه ای

پر سایه ای افتاده تر شو

رو گلدون رفاقت بریز عطر سخاوت بپاش رنگ طراوت

ای جان جانان ای درد و درمان

ای سخت و آسان آغاز و پایان

امشب ببین که دست من عطر تو رو کم میاره

امشب همین ترانه هم نفس نفس دوستت داره

صدا صدا صدای من به وسعت یکی شدن

بیا بیا شکن شکن بیا به جنگ تن به تن بیا به جنگ تن به تن

ببار ای ابرکم بر من ببار و تازه تر شو

ببارو قطره قطره نم نمک آزاده تر شو

تو این باغ پر از برگ و پر از خواب ستاره اگه پر میوه ای

پر سایه ای افتاده تر شو

رو گلدون رفاقت بریز عطر سخاوت بپاش رنگ طراوت

ای جان جانان ای درد و درمان

ای سخت و آسان آغاز و پایان

عطر عید را میشود استشمام کرد ...

و ماهی های قرمز ...

و بازار ...

و چه خوش است آواز گنجشک ها

و امسال بوی عید

بوی عید کودکی میدهد

بازار را که میبینم

دلم غش میرود

دلم میخواهد دستان گرمش را

دستان پر مهرش را

دستانی که عشق را با آنها به من تزریق کرد ، میگرفتم

و میخواست هر چه را ، میخریدم

حال عجیبی است امسال

فریدون حلمی

نه مرادم

نه مرید م

نه پیامم

نه نویدم

نه سلامم

نه علیکم

نه سیاهم

نه سپیدم

نه چنانم که تو گویی

نه چنینم که تو خوانی

نه آنگونه که گفتند و شنیدی

نه سمایم

نه زمینم

نه به زنجیر کسی بسته و برده ی دینم

نه سرابم

نه برای دل تنهایی تو جام شرابم

نه گرفتار و اسیرم

نه حقیرم

نه فرستاده ی پیرم

نه بهر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم

نه جهنم نه بهشتم

نه چنین است سرنوشتم این سخن را من از امروز

نه گفتم

نه نوشتم بلکه از صبح ازل با قلم نور نوشتم:

حقیقت

نه به رنگ است و نه بو

نه به های است ونه هو

نه به این است ونه او

نه به جام است و سبو

گر به این نقطه رسیدی به تو سر بسته و در پرده بگویم تا کسی نشنود این راز گهر بار جهان را:

آنچه گفتند و سرودند

تو آنی

خود تو جان جهانی

گر نهانی و عیانی

تو همانی که همه عمر به دنبال خودت نعره زنانی

تو ندانی که خود آن نقطه ی عشقی

تو اسرار نهانی همه جا

تو نه یک جای

نه یک پای

همه ای با همه ای هم همه ای

تو سکوتی تو خود باغ بهشتی

ملکوتی تو به خود آمده از فلسفه ی چون و چرایی

به تو سوگند که این راز شنیدی و نترسیدی و بیدار شدی

در همه افلاک خدایی

نه که جزیی

نه چون آب در اندام سبویی

خود اویی

به خود آی تا به در خانه ی متروکه ی هر عابد و زاهد ننشینی و

به جز روشنی و شعشعه ی پرتوی خود هیچ نبینی

و

گل وصل بچینی.....!

متن آهنگ تکیه بر باد از محمد اصفهانی

تقاص چی رو میگیری که تا اینجا کشوندیمون

کجای راه و کج رفتیم که تا اینجا رسوندیمون

اگه من جای تو بودم میون این همه دردم

یه روز از چشم این مردم تورو پنهون نمیکردم

تو رفتی بعد تو حالم یه حالی مثل مردن بود

تو هم تنها شدی اما کجا حالت مثل من بود

اگه دلگیری از دنیا منم مثل تو آشفته ام

ولی من جای تو بودم به مردم راست میگفتم

یه دردی سوخت تو سینه ام که تو از خاطرم بردی

من اون زخمی رو خوردم که تو از حس کردنش مردی

تقاص دل کشی های یه آدم تو همین دنیاس

بزار ما رو بسوزونن جهنم تو همین دنیاس

تو رفتی بعد تو حالم یه حالی مثل مردن بود

تو هم تنها شدی اما کجا حالت مثل من بود 

می شود

می شود مرا ...؟ ـ نبین ! دوستم ولی بدار

با همان دو دست ِ سرد... اخم های ِ بر قرار

هر چه بغض ریختم ، از دو چشم ِ خانگی م

هر چه مشت کوفتم ، هر کجای ِ این چهار ـ

ـ چوب ِ لعنتی ازین ، معبدی که قرن هاست ـ

ـ سقف ِ چند توی ِ آن ، می کشاندم به دار

هر چه خُرد شد "دعا"ست، هر چه نشکَنَد "تو" است

آنچه نا بعید تر ؛ درد ِ من هـــــــــــزار بــــــــار

نه ! نمی شود زمین ! بوی "نا" گرفته ای

ضجه می زنم تو را.. بعد ازین ... که از قرار...

شعری برای خودم . نویسنده پرویز ستوده

برای چه به دنیا آمدی ، که عاشقت کنند ؟

یا برای رقص خود قربانی ات کنند

یا دیار خود را برایت کوچک کنند

یا با چشمشان شیدایی ات کنند

راه را گم کردن تقصیر نیست

تقصیر آن کسانیست که خواسته اند زندانی ات کنند

دست و پا زدن علاج درد نیست

آنها خواسته اند که دیوانه ات کنند

یار را با تو سر نا سازگاری افتاده است

من از روزی میترسم که بیگانه ات کنند

حد خود بشناس و یاوه گوی مباش

من نمیخواهم که اعدامی ات کنند

هفت خوان عشق را پیمودن خوش است

البته اگر بتوانند عاشقترت کنند

را رفته را راه برگشت نیست

خوش است اگر شبی به بزم خود مهمانت کنند

طواف پروانه به دور شمع دلیلش نور نیست

تو را چه باک که به دور شمع پروانه ات کنند

آنها شاید خود ندانند چه میکنند

اما با این کار بیکرانت کنند

چیزی نمیخواهیم از یار ولیکن

کاش دستانش را ارزانی ات کنند

همه این دردها را دوست دارم

نکند که یک روز از خواب بیدارت کنند

ناز یار را بکش تا به سر حد جنون

تا که کلبه ات را گلستانت کنند

در دل ما آرزویی بیش نیست

جز آنکه به وصال خود سزاوارت کنند

متن آهنگ استاد معین به نام مردم

شمالم تا جنوبم عشق چه خاک و گندمی دارم

صدام یاری کنه باید بگم چه مردمی دارم

بگم این حق هیچ کس نیست که با ثروت فقیر باشه

کسی که فرش میبافه نباید رو حصیر باشه

اگر چه سختی از انسان کوه درد میسازه

ولی از مردم ما داره یه مرد میسازه

نگاه کن بچه های کار چه جور تو آب و آتیشن

توی این روزهای سخت کمک خرج پدر میشن

من و تو مردمی هستیم که گنج از رنج میسازیم

به این تاریخ خورشیدی به این فرهنگ مینازیم

من و تو مردمی هستیم که آینده تو مشت ماست

که از هفتاد نسل قبل هزار اسطوره پشت ماست